Spowalniamy

Dzisiaj będzie bardzo krótko, wlasciwie kilka zdań. Doszedłem do wniosku, że dobrym pomysłem będzie spowolnienie. Posty będą pokazywać się rzadziej.

[PR]

Bezpiecznie nad wodą

Może w tym roku nie trąbi się na prawo i lewo ile to już osób utonęło, ale temat jest jak najbardziej ważny i trzeba go przypominać. Jak bezpiecznie zachować się nad wodą, oraz jak nie stracić zdrowia i życia. Ponad 3 tygodnie temu zaczęły się wakacje, a co za tym idzie, dzieci i młodzież maja dużo wolnego czasu. W upalne dni często ten czas spędzają nad wodą. Ludzie pracujący też często wybierają się poplażować i popływać. w końcu jest sezon. Na co w takim razie warto zwrócić uwagę?

Najbezpieczniejszą opcja wypoczynku nad wodą są kąpieliska strzeżone. Ratownicy WOPR choć nie wyglądają, to jednak są doskonale przeszkoleni. Należy stosować się do ich poleceń, ponieważ nie nakazują czegoś, bo nie chce im się pilnować i ułatwiają sobie pracę, ale są odpowiedzialni za bezpieczeństwo na kąpielisku. Nawet jeśli wyglądają, jakby się tylko opalali, to jednak cały czas pilnie obserwują, czy przypadkiem nie ma zagrożenia bezpieczeństwa w wodzie. Jeśli takie dostrzegą, to od razu interweniują.

Wiele osób korzysta jednak z kąpielisk niestrzeżonych. Tu już pojawia się dużo więcej zagrożeń zazwyczaj wynikających z własnej głupoty. Czego w żadnym wypadku nie robić na takim kąpielisku?

Pod żadnym warunkiem nie należy wchodzić do wody po alkoholu. Piwo to też alkohol. Jedną z wad trunków jest to, że po nich niekoniecznie panujemy nad sobą. wydaje się nam, że zrobimy więcej niż możemy. Najwięcej utonięć jest po spożyciu alkoholu.

Nie skacz do niesprawdzonej wody. Ja osobiście do wody skaczę tylko na basenach w miejscach do tego wyznaczonych i tylko wtedy gdy sprawdzę, czy nikogo nie ma w miejscu, gdzie zaraz wskoczę do wody. Na niestrzeżonych kąpieliskach nigdy takiej pewności nie mam. Dna często nie widać, a potrafi ono zmienić swoja głębokość nawet w ciągu godziny (np. naniesie się piasek). Uderzenie w dno głową w najlepszym przypadku skończy się trwałym kalectwem.

Nie przeceniaj swoich możliwości. Najczęściej toną osoby, które pływają doskonale. Jeśli ktoś nie potrafi pływać i ma odrobinę rozumu, to nie wypłynie dalej niż czuje dno. Dobrzy pływacy często nie biorą pod uwagę, że może braknąć im sił, lub złapie ich skurcz.

Skacz ratować kogoś tylko wtedy gdy nie masz innego bezpiecznego wyboru wyciągnięcia go, oraz gdy potrafisz wyciągać topielców z wody. Nie jest mądre ratowanie kogoś za wszelką cenę. Jeśli słabo pływasz, nie potrafisz się w wodzie przed topielcem obronić, to próba ratowania topielca kończy się dwoma ofiarami- ratowanym i ratującym. Rozważ wszystkie za i przeciw. Prawo mówi, że pomocy należy udzielić poszkodowanemu tylko wtedy, gdy życie i zdrowie ratującego nie jest narażone na niebezpieczeństwo.

Myślę, że tyle głównych uwag do pływania w zupełności wystarczy. Pamiętaj, że na kąpieliskach odpowiadasz za siebie i innych. Zwróć uwagę na innych wypoczywających. Wzajemne czuwanie nad bezpieczeństwem swoim i innych jest kolejnym krokiem do bezpiecznego wypoczynku.

Zapraszam do komentowania

[PR]

Wielka Sowa

Zazwyczaj piszę o tym co robię lub gdzie jestem. Jednak chciałbym także pokazać miejsca godne polecenia. I tak będzie tym razem. Wielka Sowa jest górą, na której jestem co najmniej kilka razy w roku. Ponieważ to jest blisko Świdnicy, a góra nie jest jakaś trudna do zdobycia, więc jak mam z kim się wybrać, to ruszam tam.

Szczyt Wielkiej Sowy jest na wysokości 1015 m. n. p. m. i jest to najwyższa góra w paśmie Gór Sowich. To pasmo górskie znajduje się na północno-wschodnim krańcu Sudetów i doskonale z niego widać Przedgórze Sudeckie sięgając wzrokiem nawet do Wrocławia (ze szczytu Wielkiej Sowy doskonale widać Sky Tower).

Jest wiele szlaków wiodących na szczyt Wielkiej Sowy. Ja osobiście używam tylko niektórych z nich, jak dla mnie już dobrze znanych. Są to z Rzeczki (dokładnie z Przełęczy Sokolej przez Małą Sowę, lub obok schronisk Orzeł i Sowa), z Przełęczy Walimskiej (przed szczytem łączy się ze szlakiem wiodącym od Przełęczy Sokolej przez Małą Sowę), Z Rozciszowa i stokiem narciarskim między Przełęczą Walimską, a Rozciszowem.

Szczyt góry jest doskonałym miejscem na rekreację. Są tu postawione wiaty, miejsca na ognisko, a centralnym miejscu są wieża widokowa i mała kapliczka, która niedawno została zbudowana. Ciężko jednak wokół szczytu znaleźć gałęzie do ogniska, ale drewno można zakupić w wieży.

Ze szczytu roztaczają się także piękne widoki. Najlepiej udać się na wieżę widokową, lub na szczyt stoku narciarskiego. Przy dobrej widoczności doskonale roztaczają się widoki na okoliczne pasma górskie, oraz na Przedgórze Sudeckie które wygląda przepięknie, także nocą.

Wielka Sowa jest rajem dla sportowców. Jest tu wyznaczona strefa MTB, a okoliczne organizacje związane z kolarstwem górskim regularnie organizują tu zawody po tych trasach. Poza tym jest organizowanych kilka biegów górskich po zboczach góry, lub ciągnących na sam szczyt. Podnóże Wielkiej Sowy to także ośrodek narciarski dla okolic. Wyciągi działają w Rzeczce, a stoki są różnej długości. Mam także szczerą nadzieję, że kiedyś przywrócą działanie wspomnianego tu stoku ze szczytu.

Po drodze z Rzeczki działają 2 schroniska górskie. Są to schroniska Orzeł i Sowa. Można w nich napić się dobrej kawy, zjeść coś dobrego, lub nawet przenocować.

Szczyt Wielkiej Sowy cieszy się także popularnością w noc sylwestrową. Zawsze jest tu pełno ludzi zgromadzonych wokół ognisk bawiących się niemal do godzin porannych.

Wielka Sowa także w ostatnich latach cieszy się pewną popularnością wśród katolików. Staraniem Diecezji Świdnickiej powstała tu mała kapliczka. W noc sylwestrową zawsze jest tu odprawiana msza. Tu także z Rozciszowa zmierza ekstremalna droga krzyżowa (w błocie i śniegu). W sezonie turystycznym (przynajmniej w tym 2016) jest tu co niedziele o godzinie 15 odprawiana msza.

Jak widać, każdy tu znajdzie coś dla siebie. Dzięki gminie Pieszyce atrakcja turystyczna jaką jest Wielka Sowa cały czas się rozwija. Warto więc wybrać się tutaj.

Zapraszam do komentowania.

[PR]

Z cyklu historia 4- rowerem po godzinach pracy jak wracałem przez strefę wałbrzyską post z dnia 14.07.2015

Sama opisana poprzednio droga powtarzana cały czas bez urozmaiceń byłaby nudna. Postanowiłem czasem po pracy urozmaicić sobie drogę. Zacząłem realizować to parę dni po pierwszym dojeździe do pracy. 

Z pracy ruszyłem w kierunku Parku Książańskiego, niezbyt stromym podjazdem. Wjeżdżając przez bramę Lwów kierowałem się cały czas głównym ciągiem rowerowo- pieszym w kierunku Książa. Po kilkunastu minutach podjazdu dojechałem do zabudowań tego wielkiego kompleksu pałacowego. Zjechałem do bram samego pałacu, by zobaczyć, czy uda mi się dostrzec jakieś ślady niedawnego pożaru dachu pałacu.

Gdy to mi się nie udało ruszyłem do Wałbrzycha, gdzie miłym zaskoczeniem były nowo powstałe drogi rowerowe. Na światłach ruszyłem w ulicę Uczniowską, gdzie trasa rowerowa prowadzi przez prawie całą strefę. Przed niedawno zbudowanym mostem skręciłem w prawo i pojechałem w kierunku Pogorzały. 

Mając cały czas z góry przejechałem Pogorzałę i Witoszów Górny docierając do Witoszowa Dolnego. Tam dalej prosta drogą dojechałem do tej opisanej w poprzednich wpisach krzyżówki i dalej do domu.

Trasa jest dość ciekawa i wymaga niewiele wprawy. Po drodze można tez się skierować do punktu widokowego, z którego widać cały Książ. W Wałbrzychu po drodze mija się Palmiarnię. Myślę, że warto taką trasą wybrać się w połowie maja.

Zapraszam do komentowania

[PR]

Sport a chudnięcie

Wiele osób uprawiajacych sport twierdzi, że robi to tylko po to, aby schudnąć. Jak to jest z tym chudnieciem? Czy samo bieganie oznacza, że koniecznie musisz schudnąć?

Problem utraty nadmiaru kilogramów jest dość złożony. Sport da ci wiecej sił, lepszą kondycję, poprawi spalanie materii. Ale samo uprawianie sportu przy złej diecie nic nie da. Na co warto zwrócić uwagę?

Zapotrzebowanie energetyczne i bilans energetyczny. Nie da się schudnąć spalając 1000 kcal i uzupełniając 2000 kcal po treningu. Tu bilans musi być ujemny. Jednak nie można popadać w skrajnosci i nic nie jeść. Jakąś wartość energetyczną trzeba uzupełnić.

Do treningów z kolei trzeba podchodzić mądrze. Przeciążenie organizmu źle dobranymi treningami spowoduje kontuzję. Może też trwale wyeliminować nas z trenowania, lub doprowadzić do niebezpiecznych chorób.

Warto nie zrzucać zbędnego balastu jak najszybciej. Lepszy efekt bedzie miało powolne, wypracowane chudnięcie. Przy zbyt szybkim pozbywaniu sie masy skóra nie nadąża z regeneracją. Powstają wtedy brzydkie zwisy skóry, lub rozstepy. Przy spokojnym miarodajnym traceniu wagi skóra nadąrza się regenerować i napręża się.

Na początek aby wszystko dobrze sobie podpierać, warto zainwestować w trening personalny, oraz w dietetyka. Trener personalny dobierze ci obciążenia treningowe, pokaże dobre ćwiczenia by osiągnąć swój cel. Dietetyk dobierze odpowiednią dietę.

Sceptycznie podchodzę jednak do suplementów diety. Mogą one pomóc jeśli czegoś w organizmie brakuje. Warto jednak pamiętać o tym, że zazwyczaj jest to chemia, która nie jest obojetna na nasze zdrowie. Zdecydowanie odradzam wszystkie spalacze tłuszczu.

Zdarza się jednak, że nie chudniemy mimo starań. Wtedy to może oznaczać jakąś chorobę. Wtedy koniecznością mogą okazać się specjalistyczne badania. Z tego co wiem, większość chorób powodujacych nadwagę da się wyleczyć.

Dlatego jeśli myslisz o atrakcyjnej sylwetce, to zrób to z głową. Na pewno zdrowe podejscie jest najlepszą i najbezpieczniejszą opcją.

Zapraszam do komentowania
[PR]

sport knajpiany

Są pewne rozgrywki sportowe, które mi kojarzą się tylko i wyłącznie z knajpami. Może dlatego, że przede wszystkim tam można znaleźć przyrządy do uprawiania tych sportów. Na myśli teraz mam 3 konkretne, a mianowicie piłkarzyki, dart i bilard.

Jeśli chodzi o piłkarzyki, to akurat w te klocki jestem dobry. Grywam czasem ze znajomymi, a ponieważ nabrałem odpowiedniej techniki, uderzam dość mocno i celnie, więc rzadko przegrywam. Gram zarówno mecze singlowe jak i w parach. Odpowiednie techniki i pozycje dają duże możliwości strzelania ciekawych goli.

W darta i bilard gram bardzo rzadko. Dart, inaczej lotki jest dla mnie grą losową, tzn. nie potrafię celować, a co rzucę, to coś trafię. W bilarda natomiast nie mam okazji grać, choć jakieś podstawy znam.

Może dzisiaj znów nie będzie ambitnie, ale ogółem myślę, że te sporty są dobre dla spotkań towarzyskich. Dlaczego nie pobawić się czymś takim, jak jest okazja?

Zapraszam do komentarzy

[PR]

Ale mi się nie chce

Żeby tak mi się chciało jak mi się nie chce. Tak często sobie mówię w dni, kiedy mam w planie trenować, a lenistwo mi to utrudnia. Co wtedy robić?

Oczywiście każdy tak ma, że w jakiś dzień zły humor, lenistwo, lub coś innego strasznie utrudnia mi wybranie się na trening. Zaczynam wtedy szukać pozytywów. Po głębokim przemyśleniu wyciągam wszystkie za i przeciw- i za jest zawsze więcej.

Jedną z ciekawostek jest to, że jak mi się nie chce, to osiągam lepsze wyniki. Biegam, jadę od niechcenia, więc o tym nie myślę. Mięśnie mocniej pracują, ale ja tego nie widzę. Kończy się to najlepszymi wynikami, jakie osiągam.

Jeśli trenujesz, przygotowujesz się do jakiegoś startu- gdziekolwiek, to bierz zawsze to pod uwagę. Spróbuj się zmusić do treningu według planu, aby nie stracić formy.

Trochę inną kwestią jest zmęczenie. Wtedy nie wolno forsować organizmu. Kończy się to albo zmęczeniem na starcie i słabym starcie, albo kontuzjami.

Skoro mamy już taki temat, to mi dzisiaj także się nie chce. Jeśli Tobie się zachce, to zapraszam do komentarza

Pozdrawiam

Leń nad lenie [PR]

Jak się ubierać w góry

Ostatnio ktoś mi zaproponował, abym poruszył taki temat. Wbrew pozorom jest to bardzo ważny temat, bo odpowiedni ubiór zwiększy nasze bezpieczeństwo na szlaku, oraz zapewni komfort. Fakt, nawet najlepszy, najdroższy ubiór nie zdobędzie za san szczytu, ale na pewno w jakimś stopniu nam go ułatwi.

Zaczynając od dołu trzeba zwrócić uwagę na buty. Najlepszą opcją są buty trekkingowe, potocznie nazywane trekami. Są nieprzemakalne, a rozbudowana wersja treków za kostkę chroni nas przed skręceniem stawu skokowego. Jeśli nie masz treków, warto pomyśleć o traperach. Nie jest to już tak dobra opcja, jak treki, ale nadal usztywnia kostkę. Od biedy można założyć buty do biegania. Nie polecałbym natomiast trampek i sandałów. Pierwsze po prostu mają za miękką podeszwę i szybko się ścierają. Drugie niekryte wystawiają stopy na urazy. Na pewno głupota byłoby się wybrać w góry na szpilkach, w butach, w których można co najwyżej stać (jak ciężko chodzi Ci się po kostce brukowej, to w góry takie buty sobie odpuść), oraz na gładkiej podeszwie. Takie buty zwiększają zagrożenie kontuzjami poprzez ich niestabilność, lub możliwość pośliźnięcia się. Buty w góry powinny być rozchodzone (profil wnętrza buta dopasowuje się do stopy), dlatego warto choć krótki czas pochodzić w nich po mieście. Aby uchronić się przed odciskami i pęcherzami trzeba dobrać też odpowiednie skarpetki. Dobrze, aby nie były to świeżo ze sklepu, ale już wypróbowane w mieście.

Przechodząc wyżej, to jakie spodnie ubierać. Rurki odpadają (jeśli któryś z czytelników takich spodni używa). Spodnie w górach nie mogą krępować naszych ruchów. Czasem w sklepach można dostać spodnie trzyczęściowe, z dopinanymi nogawkami. One są najlepszym wyborem w góry. Dobrą opcją są spodnie drelichowe, przewiewne. Trochę gorszym wyborem są dżinsy, ale żeby wyło wygodnie w nich się poruszać po górach, to dość dobrą możliwością jest kupno ciut szerszych spodni i spięcie ich paskiem. Dzięki temu swoboda ruchu nie jest w nich aż tak ograniczona. Oczywiście na upały dobra opcją będą krótkie spodenki. Warto wtedy jednak zabrać na przebranie normalne spodnie, ponieważ pogoda w górach lubi się szybko zmieniać, a wraz z nią temperatura.

Idąc dalej podkoszulek, lub koszulka, którą założymy powinna być z materiałów przewiewnych i dobrze odprowadzających wodę. Na to jak jest chłodniej, dobrze jest użyć bluzy polarowej. Dobrze chroni przed zimnem. W plecaku obowiązkowa kurtka. Najlepiej z membraną, która chroni przed wiatrem i deszczem.

Ważnym elementem z którego ja jednak rzadko korzystam jest czapka. Chroni ona przed słońcem, lub zbytnim zimnem. w jakieś części może uchronić przed udarem. Może ktoś mnie kiedyś ściągnie z trasy, ale czapki zazwyczaj zapominam.

Na koniec dlaczego ubiór jest ważnym tematem odnośnie gór? Przede wszystkim wiele wypadków w górach to skutek nieodpowiedniego ubrania. Ludziom jest za zimno, za gorąco, zbyt niewygodnie, lub zbyt źle. Warto o tym pamiętać.

Zapraszam do komentowania

[PR]

Siła i szybkość ... oraz wydolność

Zaplanowany przeze mnie dzisiejszy trening zainspirował mnie do poruszenia tematu kalisteniki, czyli ćwiczeń siłowych pod własnym ciężarem ciała. Nie będę się jednak rozwlekał jaka to ona jest cudowna, tylko wolałbym raczej opisać swój trening, który może być inspiracją dla kogoś, kto będzie to czytał.

Miejscem mojego treningu był plac zabaw położony obok Alexa nad Zalewem Witoszówka. przyrządy znajdujące się na tym placu doskonale nadają się do tego typu ćwiczeń. Ja jednak zdecydowałem się 4 rodzaje ćwiczeń, które miały zwiększyć moje możliwości. Jest to początek moich przygotowań bezpośrednio do biegu po zdrowie, przy Toyota Półmaratonie Wałbrzyskim.

Te cztery ćwiczenia to "berbisy" (pompka + wyskok podobne do padnij- powstań), wykroki (krok do przodu z pogłębieniem kolana do ziemi), tzw. podciąganie australijskie (pięty opierają się o ziemię, ciało znajduje się pod skosem) i bieg pod górę po schodach aż na Osiedle Słowiańskie. Celowo dobrałem sobie serie zaczynając od piętnastu powtórzeń (jedno podbiegnięcie w serii), a następnie zmniejszając po 3 powtórzenia. Na początku było to dość trudne, ponieważ ostatni raz za kalistenikę brałem się na poważnie na początku czerwca.

Po skończonych pięciu seriach obowiązkowe było rozciąganie. Zgodnie z dobrą praktyką jakiej nabyłem na treningach Szkoły Walki Drwala po skończonej kalistenice poświęciłem chwilę na rozciągnięcie każdej partii mięśni.

Ostatnim etapem treningu był trucht dookoła zalewu, który zakończyłem pod bramą bloku, w którym mieszkam. Trucht był pewnym wyrównaniem tętna i odpowiednim zakończeniem treningu, zważywszy szczególnie na to, że szykuję się do biegu.

Jeśli chodzi o tego typu treningi, to trzeba być przygotowanym na niezłą harówę. Trzeba podczas takiego treningu wylać dużo potu, co zresztą powinno dobrze wpłynąć na wydolność. Pewnie mnie jutro czekają niewielkie zakwasy, ale dzisiejszy trening dobrze zapowiada mi czas przygotowania.

Zapraszam do komentowania

[PR]

Zdobycie Śnieżki i zwiedzanie Karpacza

Jak już o tym dawałem znać wybrałem się w Karkonosze, z celem zdobycia Śnieżki. Trochę wstyd się przyznać, ale Śnieżkę zdobyłem pierwszy raz. Jednak warto zacząć po kolei.

Dzień Pierwszy

Pierwszym etapem było dojechać do Karpacza i dotrzeć do Samotni, by tam spotkać się z Pauliną, Anią, Michałem i Karolem. Wyjechałem ze Świdnicy wczesnym ranem kierując się na Kościół Wang. Jadąc drogą przez Wałbrzych i Kamienną Górę po trochę ponad godzinie drogi dotarłem w pobliże celu gdzie zostawiłem samochód. Warto też dodać, że od Kowar widok na Śnieżkę był niesamowity, a pogoda była słoneczna z nadpływającymi chmurami.

Po zaparkowaniu samochodu skierowałem się do wejścia pod Kościołem Wang. Stamtąd wszedłem przez bramę Karkonoskiego Parku Narodowego na niebieski szlak.

Tak przez Polanę dotarłem niebieskim szlakiem dotarłem do miejsca spotkania, czyli schroniska Samotnia. Po drodze do Samotni podziwiałem góry, oraz kotły, które roztaczały się przede mną. Z czasem zza drzew było widać Strzechę Akademicką, czyli schronisko górskie, które jest następnym na drodze za Samotnią.

 widok z drogi na Śnieżkę

 jezioro Mały Staw

 Samotnia

Na Samotni przyszło mi cierpliwie czekać. trochę czasu po dotarciu Paulina dała mi znać, ze będę musiał jeszcze poczekać. Jednak dotrwałem do chwili, kiedy następny sms dał mi znać, ze moi przyjaciele dotarli i są pod schroniskiem. 

Po dłuższej chwili odpoczynku ruszyliśmy dalej w kierunku Strzechy Akademickiej.

widok na Mały Staw z drogi między Samotnią, a Strzechą Akademicką

 Dziewczyny szły przodem, a ja, Michał i Karol trochę z tyłu. Po około 10 minutach dotarliśmy do Strzechy, gdzie jednak długo nie zabawiliśmy. Dalej od Strzechy akademickiej skierowaliśmy się do Domu Śląskiego, ostatniego schroniska przed podejściem na szczyt. I tym razem Paulina i Ania wysunęły się na przód.

Schronisko Dom Śląski powitało nas tłumem ludzi. Pierwotny plan zakładał, żeby tu przenocować, ale okazało się, że nie ma miejsc. Do tego natknęliśmy się tu na płatną toaletę (pierwszy raz płatną toaletę w schronisku górskim widziałem). Po odpoczynku i posileniu się wyruszyliśmy na szlak. Tu nas zastała pewna reklama dotycząca Domu Śląskiego

Z dwóch możliwych podejść wybraliśmy to ostrzejsze. Było ono dużo ciekawsze. Po drodze były dwa tarasy widokowe na czeską stronę Karkonoszy.

Po niedługiej wspinaczce dotarliśmy na szczyt. Poza znanymi tutaj dyskami, kaplicą św Wawrzyńca i budynkiem poczty czeskiej zastał nas na szczycie mocny wiatr. Mimo to spędziliśmy tu około pół godziny napawając się widokami roztaczającymi się ze Śnieżki.

Na powrotną drogę wybraliśmy tą sam, którą dotarliśmy do celu. Tym samym szlakiem wróciliśmy do Domu Śląskiego. Jeden z uczestników wyprawy lekko nie domagał i postanowiliśmy najpierw odprowadzić go na wyciąg na Kopie. Wobec tego, że się spóźniliśmy i wyciąg był nieczynny, zapadła decyzja, że schodzimy razem na dół i w Karpaczu szukamy noclegu.

Wobec tego skierowaliśmy się czarnym Szlakiem na Biały Jar i zeszliśmy do Karpacza, na początek wyciągu. Na przedzie szedłem z Pauliną, a za nami reszta. Po dojściu do Karpacza skierowaliśmy się do miejsca, gdzie zaparkowałem samochód i w tych okolicach zaczęliśmy szukać noclegu. Udało nam się wynająć pokój pięcioosobowy za 160 zł (32 zł od osoby) w bazie, która nazywa się Garaż. I tak spędziliśmy razem dzień na wspaniałej przygodzie.

Dzień drugi (niedziela)

Niedzielę postanowiliśmy spędzić w Karpaczu. Po opuszczeniu noclegu ruszyliśmy samochodem w kierunku centrum. Po zaparkowaniu na zatłoczonym parkingu poszliśmy na tor saneczkowy Kolorowa. Tam postanowiliśmy skorzystać z tej atrakcji Karpacza. Jechałem pierwszy, ale niestety dwa razy przede mną trafiłem na maruderów i nie mogłem poszaleć.

Następnie wybraliśmy się na spacer w dół Karpacza Po dojściu do ostatnich sklepów postanowiliśmy wrócić do samochodu i wybrać się na skocznię. Po drodze wstąpiliśmy jeszcze na lody. Samochód znów zostawiliśmy w okolicach świątyni Wang.

Spacerkiem ruszyliśmy w kierunku skoczni. Przy kasie, gdzie były bilety wstępu, można było także wykupić przejazd tyrolką ze szczytu skoczni. Nie dałem się długo namawiać, ponieważ lubię takie atrakcje. Dostałem "majtki alpinisty" i wie tyrolki połączone z uprzężą za pomocą liny. Następnie zaczęliśmy wszyscy się wdrapywać po schodach na punkt widokowy na szczycie skoczni narciarskiej. 

Na górze czekał już na mnie instruktor. Podczepił mnie do lin. Popatrzyłem w dół (45 metrów do ziemi) i zapytałem w jaki sposób instruktor hamuje. Jak usłyszałem, że ten na dole robi to ręcznie, to zwątpiłem (myślałem, ze będzie mnie łapał) mimo to jednak usiadłem na uprzęży i ruszyłem zjeżdżając po linach w dół. Tyrolka była tak skonstruowana, że lekko kręciło mną w prawo i lewo. Dal dole za pomocą hamulca na linie zjazdowej i liny zatrzymał mnie drugi instruktor, wepchnął na platformę i pomógł ściągnąć uprząż. Wróciłem po przyjaciół na skocznię i skierowaliśmy się do samochodu. 

Przed powrotem byliśmy jeszcze na obiedzie i w kościele na mszy. Następnie zapakowaliśmy się w samochód i ruszyliśmy w po samochód Ani. Następnie obydwoma samochodami wracaliśmy do domu.

Co prawda o paru atrakcjach jeszcze nie napisałem. Wspomnę tylko jedną, a jest to punkt anomalii grawitacji. Samochód sam toczył się pod górę.

Kończąc jednak dzisiejszy wpis muszę stwierdzić, ze tego mi było trzeba. Był to naprawdę dobrze spędzony czas, za co wszystkim uczestnikom wędrówki dziękuję.

[PR]

Z cyklu historia- Moje trasy rowerowe 3 z dnia 13.07.2015

Skoro sprawdziłem drogę do pracy mogłem następnego dnia rano siąść na rower i jeździć w tą i z powrotem wykorzystując trasę tą trasę. Ciekawostką może być, że tą drogą kiedyś do pracy dojeżdżałem skuterem. I tak drogą na mapce poniżej jeździłem około półtora miesiąca.

Zmieniło się to za namową mojego przyjaciela. Zamiast kierować się z domu na Witoszów, pojechałem ulicami Boduena, Jałowcową dojeżdżając do ulicy Okulickiego. Tam skręciłem w lewo i dotarłem do ulicy M. Curie-Skłodowskiej. Skierowałem się do świateł i tam skręciłem w lewo, a następnie w prawo w ulicę Emilii Plater. Objechałem wieżę ciśnień w kształcie grzyba i wjechałem w ogródki działkowe, by po paruset metrach wyjechać na ulicy Sikorskiego i skręcić w osiedle Nad Potokiem. Następnie skierowałem się na małą obwodnicę Świdnicy i przeciąłem ją docierając po kilku kilometrach do Milikowic i kontynuowałem dawną trasę w kierunku Cierni.

Plusami takiego sposobu dojeżdżania są niskie koszty drogi do pracy, oraz krótszy czas dotarcia do pracy niż busem (to się tyczy mojego przypadku, w innych wcale tak być nie musi). Pozwala to także w prosty sposób wygospodarować czas na aktywność fizyczną, szczególnie wtedy, gdy czas jest ograniczony innymi obowiązkami. Jedynym minusem jaki tu widzę, to jest uzależnienie od warunków atmosferycznych.

I tak zniknęła wymówka pod tytułem "nie mam czasu". Warto zmienić środek transportu i zadbać o swoje zdrowie i podjąć wyzwanie "rowerem do pracy". Ja podjąłem to wyzwanie i w dalszym ciągu w nim trwam.

Tak już po słowie pisząc, dzisiaj wieczorem powinienem wrócić z Karkonoszy. Tą wędrówkę z przyjaciółmi oczywiście zamierzam tu także umieścić. Do zobaczenia jutro i zapraszam do komentowania.

[PR]

Z cyklu historia- Moje trasy rowerowe 2 Post z dnia 12.07.2015

Jazda próbna zaliczona, więc postanawiam jeździć dalej. Chciałem sprawdzić jak mi się będzie jeździło do pracy, ale sama taka motywacja to trochę mało. Postanowiłem, ze dodatkową motywacją będzie kupienie w Świebodzicach piwa na wieczór i tak ruszyłem. 

Skierowałem się do Witoszowa Dolnego, ale na krzyżówce w tej wiosce tym razem skręciłem w prawo. zaraz zaczął się dość stromy podjazd, ale mierzący raptem 200 metrów. po podjeździe w miarę przyjemną drogą dojechałem do drogi krajowej 35 i ją przeciąłem kierując się do Komorowa. Przez Komorów przejechałem bez przygód i następnie łagodnym podjazdem dotarłem do Zalewu Komorowskiego. Co do tego zbiornika, to pływanie mogę śmiało odradzić, ponieważ przez zamulenie woda robi się mętna. 

Niedaleko za zbiornikiem zaczęła się wieś Milikowice i tam na krzyżówce odbiłem w lewo, a następnie niedaleko za granicami wsi w prawo. tak ta ulica dojechałem przed przejazd kolejowy, jednak zamiast ulica na Ciernie wjechałem drogą polną, czego szybko pożałowałem. Droga kierowała się pod górę i prawie cała była usypana kamieniami. Przejazd przez nią na tak wczesnym etapie niejeżdżenia był mordęgą. Nierówności potęgowały ból, który był wynikiem przyzwyczajania się do siodełka, a całość spowalniała i utrudniała jazdę. 

Wyjechałem na uliczce na Cierniach i niedługo przejechałem most na drugą stronę rzeki "Pełcznica" płynącej przez Świebodzice. Po drodze przejeżdżałem obok ruin dawnego pałacu wdów Hochbergów. dojechałem do ulicy Wodnej i w nią skręciłem, a następnie ulicą Strzegomską dojechałem do rodna i wróciłem na Ciernie. Po drodze w sklepie kupiłem sobie to piwo i tym razem nie jadąc drogą polną, ale Cierniami wróciłem przez Milikowice, Komorów i Witoszów Dolny do domu.

Sama trasa nie jest najtrudniejsza, jednak zdecydowanie odradzam ja na sam początek. Przejechanie jej bez przygotowania na pewno skończy się bólem pośladków, a trasa niesamowicie wymęczy. Mogę ją jednak polecić komuś, kto jeździ 2 tygodnie. Wtedy choć to nie wyzwanie, to trasa będzie rekreacją.

Zapraszam oczywiście do komentowania. 

[PR]

z cyklu historia- moje trasy rowerowe 1- post z blooga z dnia 11.04.2015

Dzisiaj zaczynam cykl przenoszenia wpisów z blooga. Tak jak pisałem, będę to robił wtedy, gdy mnie nie będzie, lub będę miał jakoś ograniczony czas. Zapraszam w takim razie przez 3 najbliższe dni do odświeżenia, a może zobaczenie tego, jak to całe moje pisanie się zaczęło.

Kiedy wsiąść na rower po zakupie? Najlepiej od razu, lub jeszcze tego samego dnia. I tego dnia właśnie wsiadłem na rower i ruszyłem spod mojego bloku na krótką znaną mi trasę w okolicach Świdnicy w celu wypróbowania nowego sprzętu i rozpoczęcia treningów po trzech latach niejeżdżenia rowerem.

Trasa licząca sobie raptem 12 kilometrów przebiegała poza miastem prze dwie wioski- Witoszów Dolny i Bystrzycę dolną. Obie wsie mają jakąś swoją ciekawą historię powiązaną ze Świdnicą, ale głównym ich atutem jest to, że nie leżą na głównych drogach i ruch na nich jest niewielki. 

13 kwietnia w godzinach wieczornych wyciągnąłem swój nowy nabytek na wypróbowanie zarówno jego, jak i mojej kondycji. Skierowałem się w kierunku ulicy wałbrzyskiej kierując się na Wałbrzych. Niedługo skręciłem omijając po mojej prawej stronie szpital Latawiec, wjechałem do Witoszowa. Jedną z atrakcji tej wioski jest prywatne muzeum broni i militariów, które prowadzi prawdziwy pasjonat i godzinami mógłby opowiadać o eksponatach, które tam zgromadził. Przejechałem około 4 kilometrów do skrzyżowania i odbiłem w lewo. Jest to najkrótsza droga do Bystrzycy Dolnej. Kiedyś przy tej drodze rosły czereśnie, jednak ze względu na to, ze znajdowały się na skrajni drogi zostały wycięte. 

Po kolejnych kilku kilometrach dotarłem do Bystrzycy Dolnej, gdzie na początku tej wioski znajduje się kościół. Przez Bystrzycę przejechałem spokojnie bez żadnych ciekawszych atrakcji. Półtora kilometra za tą wioską zamiast skręcić w prawo, lub w lewo ulicą pojechałem prosto drogą dla pieszych i rowerzystów nad Zalew Witoszówka, a potem najkrótszą drogą do domu.

Trasa jest dobra dla początkujących, oraz ludzi powracających podobnie jak ja do jeżdżenia. Nie ma ciężkich podjazdów, ani dużego ruchu. Można tu także spotkać wielu rowerzystów, a w razie problemów, do Świdnicy nie jest daleko.

Zapraszam oczywiście do komentowania

[PR]

Jak wybrać rower

Czasem znajomi zadają mi pytanie- jaki rower byś mi polecił. No właśnie- jaki? Jest wiele zależności na które warto patrzeć, bo jak dla mnie nie ma rowerów uniwersalnych. U jednych kryterium będzie zdrowie, u innych użycie. Na co ja konkretnie patrzę?

Pierwszym najważniejszym będzie cel zakupu. Nie polecę komuś na góry roweru miejskiego, czy kolarzówki. W zależności od tego, co to są za góry mogę polecić odpowiedni rodzaj roweru. Podobnie komuś, kto chce się ścigać po ulicach, brać udział w triathlonie, czy w wyścigach kolarskich nie polecę roweru górskiego na kołach 26 cali. Dlatego uważam, ze najważniejszym jest przeznaczenie roweru.

Kolejnym kryterium jest sprzęt. Jak dla mnie w nowym rowerze standardem powinna być lekka aluminiowa rama. Ułatwia ona jazdę. Rozmiar ramy powinien być dobrany do wzrostu (ja przy 182 cm wzrostu mam ramę 19 cali, ale mam też opcje na 21 cali). Nie ma co się ekscytować, że przerzutki Shimano. Nawet jeśli są one dobre i drogie, to przy rowerach ze średniej półki niemal na pewno są one kosztem innych elementów. Na pewno dobrą opcją jest amortyzator, nawet jeśli jest to tylko zwykły uginacz. Nie dałbym się jednak naciągnąć w rowerze na lampki (chyba, ze z dynamem w piaście), licznik, czy inne duperele. One też są wstawione kosztem innych elementów i podnoszą cenę. Zawsze można sobie je dobrać kupując osobno (zazwyczaj wychodzi taniej).

Kolejną kwestią jest budżet. Musisz wiedzieć ile możesz wydać na dany sprzęt. Uważam że w granicach 2000 zł można kupić przyzwoity nowy rower, lub w granicach 1500 zł używany. Droższy rower nie zawsze oznacza lepszy, dlatego lepiej poszukać opinii ludzi, którzy na danym modelu jeżdżą.

Nie będę jednak wskazywał, która firma jest lepsza. Tego nie wiem, ale jeśli ci na tym zależy, to poszukaj opinii koneserów. one na pewno będą użyteczne.

Jeśli ktoś jest zainteresowany na czym ja jeżdżę, to jeżdżę na Crossie Evado 1. Jest to rower trekkingowy polskiej firmy. W moim przypadku ma dość charakterystyczną fioletową ramę 19 cali. Przejechałem już na nim około 3500 km i sprawdza się bardzo dobrze. Ponieważ znam ten model i z niego jestem zadowolony, to mogę go polecić.

Wbrew pozorom jeśli jeździsz na rowerze, to warto w niego zainwestować. Na pewno poprawi to komfort jazdy. Jeśli jednak uznasz, że to był zły pomysł, to zgodnie z prawem możesz go oddać w ciągu 30 dni. Pamiętaj jednak, że musi on być nieuszkodzony.

Oczywiście zapraszam do komentowania, oraz na swój fan page

[PR]

Rewia mody na trasie- jak się ubierać

W związku z pojawieniem się informacji o zbliżającej się promocji w Lidlu (na którą czekam już od jakiegoś czasu) postanowiłem napisać o moich doświadczeniach z ubiorem na trasach biegowych i rowerowych. Nie tylko ćwiczenia są ważne podczas wysiłku, ale także to, co na sobie mamy.

Wiadomo, że poza tężyzną fizyczną i kondycją, ważna jest wygoda. Dlatego człowiek o zdrowych zmysłach nie wybierze się na trening w dżinsach i lakierkach. Oczywistym jest, że skończyło by sie to otarciami, kontuzjami stóp, piszczeli i kolan (czasem i bez tego można się tego typu kontuzji nabawić). Do tego taki trening byłby bardzo nieprzyjemny.

Pewnie niektórzy pomyślą, że teraz będę reklamował jakieś drogie marki. Otóż nie. Ja osobiście szukam najtańszych rozwiązań. Odwiedzam dyskonty, które oferują takie promocje (buty do biegania z Lidla i Biedronki doskonale sie sprawdzają), czasem zrobię sobie wycieczkę do Decathlonu, czy szukam na Allegro. Koszulki w których ćwiczę to są zazwyczaj koszulki z pakietów startowych z zawodów. 

Na co w takim razie patrzę? Co do koszulek i spodenek, to żeby były wygodne i dobrze przepuszczały wodę. Kolory są różne w zależności od pogody (na upały polecam te wręcz rażące bielą, gdy jest zimno, to czerń sprawdza się idealnie). Gdy siadam na rower, to biorę ze sobą koszulki typowo rowerowe z kieszeniami na plecach. Spodenki muszą być takie, aby mnie nie uwierały. na rower także zaopatrzyłem się w spodenki z pieluchą. na rower także zakładam okulary (w zależności od pogody mam zmieniam kolor szkieł). Buty oczywiście do biegania. Używam ich także na rower, czy do chodzenia po płaskim. 

Jak to jednak jest z bieganiem w zawodach? Podstawowa zasada, to aby nigdy nie zakładać nowego, a już w szczególności buty powinny być wcześniej noszone. pewne zużycie i formowanie się odzieży prowadzi do tego, że staje się ona lepsza we współpracy z ciałem. Buty odpowiednio formują się do stopy. Dzięki temu zapobiegamy otarciom i pęcherzom.

Pozostaje jeszcze kwestia, czy na każdy trening zakładam świeże ciuchy. To zależy. Jeśli poprzednie są mokre, oraz śmierdzą, to ich oczywiście nie założę. Jednak zmiana co chwila ciuchów każdy trening jest trochę walka z wiatrakami. Oczywiście jak mam treningi bardzo ostre, gdzie pot się leje, to koszulki zmieniam nawet w trakcie treningu, by zapobiec otarciom. Samo jednak zwariowanie, by po kilku kilometrach truchtu zmienić ubiór na następny trening jest raczej marnotrawstwem wody i energii.

Stąd też patrząc na kilkuletnie doświadczenie z różnymi sportami warto brać przykład nawet co do ubioru. Nie musi to być ekstremalnie drogie, bo i ja kupuję po taniości. Oczywiście zapraszam do komentowania, oraz na fan page.

[PR]

Siatkówka

Tyle piszę o bieganiu i jeżdżeniu na rowerze, ale jakoś nie przewinęło mi się o innych sportach. To nie jest tak, że tylko robię te dwie rzeczy i jestem członkiem SWD. Z kolegami, przyjaciółmi, a czasem z nieznajomymi zajmuję się także innymi dyscyplinami. Rzecz jasna gram zupełnie amatorsko i czasem brakuje mi techniki, a czasem zgrania. Dlatego dzisiaj będzie o siatkówce.

Rzadko gram typową klasyczną siatkówkę, jaką można zobaczyć w telewizji. Raczej zajmuję się grą typowo amatorską, często wygłupiając się na boisku (np. serwując odwróconym tyłem do boiska), nie zważając na precyzję przepisów (zdarza mi się zahaczyć siatkę). Powiedziałbym, że gram na poziomie średnio- amatorskim.

Obecnie jak jest ciepło i z kimś się umówię, to gram na stadionie, gdzie można wypożyczyć siatkę na jakikolwiek dokument. Boiska są piaszczyste, co sprzyja wszelkim padom.

Co do poziomu gry, to jest bardzo różny. Jedni grają lepiej, inni gorzej. Jednak nie o wygraną, czy technikę tu chodzi, ale o to, by spotkać się z przyjaciółmi, może kogoś nowego poznać i się poruszać.

Generalnie jest to dobra opcja na spotkanie towarzyskie. Sporty zespołowe dobrze zbliżają do siebie ludzi. Można się przy tym dobrze pobawić w zdrowej atmosferze.

Dlaczego o tym piszę? Może po części poprzez tematykę bloga. Ale piszę to przede wszystkim dlatego, że niemal każdy może grać w siatkówkę. Nie trzeba być w tym alfą i omegą. Warto to potraktować jako zabawę. Ponadto nie da się nauczyć gry w siatkówkę nie grając w nią. Więc jeśli rezygnujesz z tego, bo uważasz, ze nie potrafisz, to się tego nie nauczysz. Nawet jeśli nie lubisz tej dyscypliny sportu, to może to być i tak dla ciebie dobrą zabawą.

Tak na koniec, jeśli ktoś chciałby zagrać ze mną, to można mnie śmiało zapraszać. O ile będę mógł zagrać, to chętnie z zaproszenia skorzystam.

[PR]

O nawadnianiu się i garść ogłoszeń

Jedną z ważnych rzeczy podczas długiego i intensywnego wysiłku jest nawadnianie się. Trzeba to robić umiejętnie. Sam się do tego stosuję i kiedy idę na długie wybieganie, startuję w półmaratonach, czy idę w góry biorę ze sobą napoje.

Tymi napojami są albo mocno zmineralizowana woda (np. Staropolanka), albo izotonik (np. 4 move, Powerade, itp.). Nigdy nie biorę energetyków na taka trasę. Dlaczego też nie wezmę na coś takiego najtańszej wody z Biedronki?

Otóż wraz z utratą wody tracimy także elektrolity, czyli potrzebne nam minerały. Nadmierne odwonienie nie wiąże się tak z utratą wody, jak z utratą tych minerałów. Najszybciej można je uzupełnić pijąc. Ale jeśli woda jest uboga w nie, to picie takiej wody nie da za wiele. Nadal będzie ich ubywać.

Na trasie półmaratonu wypacam co najmniej 2 litry (wg. tego co mi pokazuje Endomondo). Brak uzupełniania płynów skutkuje co najmniej dyskomfortem. W najgorszym przypadku brak uzupełnienia elektrolitów kończy się nawet śmiercią (niektóre organy potrzebują konkretnych składników w organizmie). Czasem zasłabnięcie na trasie także wiąże się z nieodpowiednim napojem, lub jego brakiem.

Dlaczego też nie energetyki? Co prawda wszędzie jest chemia szkodliwa dla organizmu. W izotonikach także, ale jeszcze w ilości, która na odpowiednie używanie nie będzie aż tak szkodliwa. Energetyki już maja tą najcięższą chemię. Może nie wychodzi ona od razu, ale z czasem da znać o sobie. Picie energetyków nigdy mnie nie przekonywało.

Warto, a nawet trzeba podczas długiego wysiłku się nawadniać. Warto jednak robić to odpowiedzialnie, wybierając to, co się pije.

Teraz co do ogłoszeń związanych z blogiem:

1. Jeśli podoba Ci się to co tutaj piszę, to podziel się tym. Media społecznościowe są dobrym miejscem, by przekazać coś pożytecznego. Zapraszam Cię więc do tego, abyś udostępnił moje wpisy np. na facebooku, na snapchacie, czy innych mediach.

2. Odkąd przeniosłem się na blogspota i publikuję codziennie, stworzyłem także fan page na którego serdecznie zapraszam.

3. po pewnych przemyśleniach i za namową kilku osób postanowiłem jednak przenieść wpisy ze starego bloga tutaj. Z oczywistych względów nie będą to wszystkie. Pewną historię także dokończę. Będą one publikowane w trakcie moich wyjazdów, kiedy nie będę mógł pisać, ponieważ nie będę miał ze sobą komputera.

Tyle na dziś, zapraszam do dalszego obserwowania tego co tu się dzieje.

pozdrawiam

[PR]

Olbrzym zdobyty- Półmaraton szlakiem Riese

Jak już przedwczoraj pisałem, wczoraj moim celem było przebiegnięcie Półmaratonu Szlakiem Riese. Był to bieg górski, który oficjalnie mierzył 21,5 km, a z moich pomiarów (za pomocą Endomondo) wyszło 23,88 km. Nie można jednak stwierdzić który pomiar był dokładny, ponieważ bieg był 100% amatorski, szykowany na zasadach koleżeńskich bez certyfikowanych pomiarów czasu. Bieg miał służyć rekreacji, zabawie i spróbowaniu siebie.

W sobotę rano spakowałem się i samochodem wyruszyłem do Głuszycy. Po dojechaniu na miejsce poszedłem dopełnić formalności poprzez rejestrację i odebranie numeru startowego (numer 43). W tym czasie odbywał się wykład o obiektach Riese, na który jednak nie poszedłem. Następnie udałem się na spacer po najbliższej okolicy. W międzyczasie dojechali moi rodzice z siostrą i bratankami, by mi kibicować.

Niedługo przed startem zabrałem się za rozgrzewkę. Bieg wystartował równo o 12, a osobą, która obwieściła start był Dariusz Michalczewski. Wybiegliśmy z Ogrodu Jordanowskiego i ruszyliśmy do lasu w kierunku stawów.

Droga przez pierwsze 5 kilometrów pięła się prawie cały czas pod górę. Było to dość męczące, ale jednak dawałem radę. Jedynym co mnie zirytowało na tym odcinku, to ciężarówka na siłę wyprzedzająca biegaczy. Nie było to ani zabawne, ani bezpieczne. Między startem, a Osówką było dość dużo obiektów zostawionych przez Niemców po wojnie. Było to choćby wejście do Sztolni Soboń, bunkier z jeżem, zerwany nasyp kolejowy, czy bunkier Casino.

Przy bunkrze Casino biegacze byli kierowani do tunelu i wybiegali przy spuście cementu do Osówki. Następnie zbiegiem ostro w dół kierowaliśmy się do wejść do tych sztolni. Tu niestety zaczęło mi się buntować kolano. Nie doskwierało mi jeszcze aż tak bardzo, ale zaczynałem je już czuć. Był to dziewiąty kilometr drogi.

Następnie przy wejściu do Osówki znajdował się pierwszy punkt nawadniania. Tu po szybkim skorzystaniu z wody i izotoniku ruszyłem dalej. Po chwili był bardzo ostry podbieg, który musiałem pokonać idąc, ponieważ niemożliwym dla mnie było już pokonanie go biegiem. Tak przeszedłem obok kolejnego obiektu Riese (siłownia) i wróciłem pod Casino. Stąd już dalej czarnym szlakiem kierowaliśmy się do Włodarza. Było to kolejne kilka kilometrów drogi lasami. po drodze przebiegaliśmy obok wsi Grządki.

W pewnym momencie mijałem wracających biegaczy. Należało dobiec do Włodarza, a potem wrócić kawałek do niebieskiego szlaku i ruszyć znów pod górę, tym razem w okolice szczytu Włodarz. Zanim jednak tam dobiegłem, dotarłem do Włodarza, gdzie znajdował się drugi punkt nawadniania. Uzupełniłem sobie na nim izotonik i ruszyłem dalej.

Pod górę zostało mi już tylko iść. Kolano nie dało mi już biegać. Tak maszerując dotarłem na do najwyższego punktu biegu, skąd trzeba było już się kierować do mety. W pewnym momencie dotarłem do szlaku którym na początku podbiegałem do góry. Tak doszedłem do stawów i postanowiłem mimo bólu zakończyć biegiem. Przy ostatnim stawie spotkałem swoich kibiców w postaci rodziców, siostry, bratanków, oraz moich przyjaciół: Michała, Ani i Pauliny, którzy przyjechali na rowerach ze Świdnicy by mnie wspierać.

Wziąłem mojego młodszego bratanka i ruszyłem z nim do mety. Tam usłyszałem, że biegnie ojciec z synem (hahaha). Odebrałem medal i wodę, i ruszyłem na posiłek regeneracyjny.

Jak na amatorski bieg, organizacja nie była zła. Tam gdzie można było się zgubić, byli wolontariusze. Trasa była oznaczona, a drogi na które nie powinniśmy wbiegać były zagrodzone taśmą. Cały bieg, jak to bieg górski był bardzo trudny, wymagający bardzo dobrego przygotowania. Jeszcze dzisiaj pisząc o tym wszystkim czuję kolana, które powoli odpuszczają. Ogółem gdybym miał znów pobiec, to bym pobiegł jeszcze raz.


EDIT1: Dzięki uprzejmości Ani udostępniam krótki film z końcówki biegu. Dziękuję Ania

Długie bieganie

Miało być dziś o półmaratonie. Odłożę to jednak do jutra, a dziś krótko o tym, jak mi się udaje pokonywać tak długie dystanse. Nie jest to łatwe. Oto kilka podstawowych dla mnie rzeczy, by skończyć.

Pierwsze, to się nie ścigam. Są to niby zawody, ale ja nie jestem profesjonalistą, nie mam profesjonalnych treningów biegacza. Jak dobiegne na metę, to juz jestem zadowolony.

Drugie, to ukladam sobie w głowie jakiś plan. Chodzi o to by nie zacząć źle. Dzięki temu nie tracę sił na starcie.

Trzecie to odnowa biologiczna. Na tydzień przed polmaratonem zwalniam. Wtedy też o ile jest to możliwe dłużej śpię. Staram się jak najbardziej wypocząć.

Czwarte to trening. Mimo wszystko jednak biegam, jeżdżę na rowerze, uczeszczam na treningi Szkoły Walki Drwala. Wylewam siódme poty, ale jakiś efekt to ma

Piąte to podczas biegu nie staję. Biegnę jak dlugo mogę. Jak brakuje powietrza lub paliwa, to ostro zwalniam, ale dalej biegnę. Wyjatkami kiedy idę są kontuzje, lub przeszkody których nie da się przebiec.

Szóste to ustawiam się z tyłu stawki. Dzięki temu wiem, że nikt mnie nie stratuje. Nikomu też dzięki temu nie utrudniam, a ponieważ się nie scigam, a tylko biegnę by się bawić, to najwyżej kogoś wyprzedzę.

Niby to niewiele, ale skutki w postaci ukończenia tak trudnych biegów jak półmaratony przynosi. Jeśli chcesz się tym bawić jak ja, to myślę, że warto wziąć to pod uwagę.

hejty na sportowców

Jedną z bardziej denerwujących rzeczy o jakich się słyszy są hejty. Czasem stojąc gdzieś z boku oglądając jakieś amatorskie, lub nieamatorskie rozgrywki sportowe usłyszę coś, co tak naprawdę nie jest ani pożyteczne, ani dobre.

Najbardziej idiotycznym tekstem na jaki się natknąłem było "oni nie potrafią biegać, wiec po co biegają". Nie wiem do czego to miała być aluzja, ponieważ bieganie jest czynnością nabytą naturalnie. Każdy potrafi biegać, a technika nie ma tu nic do gadania. Każdy biega tez jak potrafi, startuje jak potrafi, gra jak potrafi, robi coś jak potrafi. Jeśli to robi to bardzo dobrze. Pozwolę tez sobie umieścić tu film z kanału "Langusta na Palmie" Na którym Adam Szustak OP mówi bezpośrednio o hejcie:

Może też parę słów kim są hejterzy. Są to ludzie, którzy nie wezmą się za coś, nie podejmą wyzwania. Są jednak pierwszymi krytykami, niemal naczelnymi demotywatorami. Ta frustracja często bierze się z chorej zazdrości.

Teraz zostaje zadać pytanie hejterom: skoro jesteś taki mądry, inteligenty i w ogóle ... to dlaczego sam nie pokażesz jak się w coś gra, jak się biega, jak startować? Pokaż jaki jesteś doskonały, wykaż się talentem.

Nie powinno być jednak tutaj negatywnie. Jeśli coś robisz drogi czytelniku- biegasz, grasz w gry zespołowe, uprawiasz jakikolwiek sport- to już jesteś kimś, z kogo warto brać przykład, kimś godnym podziwu. Masz jakieś swoje hobby, pasję i to realizujesz. Nie jest istotne to, ze czasem Ci nie wyjdzie, że coś stale nie wychodzi. Skoro robisz to co robisz, i robisz to cały czas, to mimo wyników kontynuuj to. Może za jakiś czas obrodzi to w duży sukces.

Chyba tyle na dziś. Jeśli ktoś jest chętny w kibicowaniu jutro na półmaratonie szlakiem Riese, to zapraszam. Start półmaratonu jutro (2 lipca) o 12:00